In deel 1 sprak ik over de maantent bij de indianen waarin vrouwen gezamenlijk binnen de cyclus van de maan menstrueerden en de vruchten die zij vanuit hun intuïtie plukten deelden met de leiders van hun stam. Helaas is er weinig tijd en ruimte voor reflectie en bezinning in onze tijd en wordt er eigenlijk automatisch van de vrouw verwacht altijd op haar piek dus haar ovulatiepunt klaar te staan ook onbewust door haar zelf. Waar is dit ooit begonnen vroeg ik mij af. In het boek van Annemarie Peters Dochters van de Maan komen meerdere grote namen naar voren van mannen die de vrouw en haar cyclus als onrein en minderwaardig betitelden. Zoals bijvoorbeeld de Latijnse kerkvader Hieronimus jaar 347 – 419 die vrouwen aanraadt om te gaan vasten om zo de vloek van de zondige eva uit te schakelen. Door te weinig of geen eten blijft inderdaad de menstruatie ten slotte uit. Hij heeft veel invloed gehad op de lichaamsvijandigheid in het Christendom en hij was ook verantwoordelijk voor de Latijnse Bijbelvertaling in de rooms katholieke kerk. Dit heeft hem veel invloed gegeven in de beeldvorming binnen onze traditie. Ook bij Augustinus 354 – 430 de belangrijkste kerkvader uit het westen gaf aan dat alle zonden voortkwamen uit de schoot van de vrouw als gevolg van de zondeval. Zo zijn er velen geweest die dit beeld van de vrouw bevestigden en ook al leven we vandaag de dag in veel vrijheid in het Westen en kijken we veel rationeler naar dit soort zaken zitten deze invloeden nog steeds diep verborgen in ons systeem. We krijgen het met de paplepel ingegoten totdat we hier ons van bewust worden en ook juist de cadeautjes van deze cyclus kunnen omarmen. Het genesisverhaal van de zondige Eva die zich liet verleiden door de slang in het paradijs om van de verboden appel te eten en ook Adam hiertoe uitnodigde zou weleens ontstaan kunnen zijn uit de angst van de toenmalige nomadenvolken voor de grillen van de natuur en in het verlengde daarvan van de 'grillen' van de vrouw. De angst die zo weerspiegeld werd in de toorn van God die Eva en Adam uit het paradijs verdreef nadat zij van het verboden fruit hadden gegeten is te vergelijken met de angst voor de veranderingen in de natuur om hen heen waardoor ze steeds moesten vluchten en overleven. Volkeren die zich vestigden en van de landbouw leefden in stammen zagen juist een moeder natuur die hen voedde vanuit de cyclus van de maan. Veel natuurvolken zaaiden, plantten, voedden en oogstten vanuit deze cyclus en door mee te gaan in dit proces gaf het juist voeding en rust, door ertegen te strijden gaf het angst en onbegrip. Die strijd in het willen onderdrukken van de natuur leidde ook tot het willen onderdrukken van het natuurlijke proces in de vrouw en ze werd erdoor vervloekt. De menstruatie, het bloed, het loslaten confronteert ons onbewust nog steeds met loslaten en de dood. Maar wij als vrouwen hebben juist door deze cyclus, zowel menstruatie als menopauze de grote zegening om ons zelf te ontdekken en beter te leren kennen door onze eigen demonen onder ogen te durven zien. Zo komen we steeds meer in verbinding met alles om ons heen waardoor geluk en liefde kan stromen.
bron: Dochters van de Maan van Annemarie Peters